Katana /jap. 刀/ – miecz japoński nihontō /jap. 日本刀/, czasami zwany mieczem samurajskim, o długości głowni powyżej 60 cm, jednosiecznej, o krzywej głowni i zaokrąglonym lub ściętym sztychu.
Jelec /jap.鍔 lub 鐔tuba/ tej broni ma kształt bogato zdobionej tarczki /gardy/. Rękojeść /jap. 柄tsuka/ wykonana jest z wydrążonego drewna lub miedzi, z oplotem jedwabnym lub w przypadku tradycyjnych katan z oplotem ze specjalnie preparowanej cienkiej i wytrzymałej na warunki atmosferyczne i uszkodzenia mechaniczne skóry rekina z elementami dekoracyjnymi.
Pierwsze miecze tego typu pojawiły się w Japonii w okresie Nara /710-794/ jako kara-tachi, czyli miecze chińskie. Początkowo nie posiadały jeszcze charakterystycznego zdobnictwa i jelca tarczkowego. Dopiero w okresie Muromachi /1392-1573/ pojawił się miecz podobny do tradycyjnego katana, zwany uchi-gatana /w wolnym tłumaczeniu "miecz uderzeniowy"/. Pod koniec tego okresu stał się ulubioną bronią bojową samurajów. Istnieje jeszcze wiele innych wersji mieczy z tego okresu, ale różnice pomiędzy nimi są niewielkie.
W okresie Edo /1603-1868/ następuje usystematyzowanie produkcji mieczy. Powstaje szereg praw regulujących sposoby noszenia i używania broni. Powstaje określenie daishō. Wyodrębniają się rodziny płatnerskie specjalizujące się w produkcji katana. To właśnie w tym okresie powstaje większość tradycyjnych nazw.
Różnice pomiędzy mieczami tachi a katana wynikają przede wszystkim ze sposobu noszenia broni – tachi noszony był na dwóch rzemieniach ashi ostrą stroną głowni ku dołowi i używany w przypadku stosowania zbroi /np. przez łuczników/ Katana – noszona przy normalnym ubraniu, a zatem bez rzemieni, przetknięta przez pas /kaku-obi lub pasy wiązania Hakamy/ ostrą stroną głowni ku górze. Sposób noszenia wpłynął nie tylko na strój /koshirae/ a w szczególności na pochwę saya, która w przypadku tachi miała specjalne dodatkowe pierścienie, ale także na samo ostrze, które przy tachi było zwykle bardziej wygięte.
W pochwie mieczy mniej zamożni posiadali schowki na dodatkowe akcesoria: kozuka, kodachi, kōgai, waribashi i umabari. Bardziej zamożni, mogący sobie pozwolić na krótszy miecz wakizashi /kodachi/ lub sztylet tantō, akcesoria te przechowywali przy nich. Krótszy miecz lub sztylet można było nosić zawsze ze sobą, a dłuższy zostawiało się w specjalnym miejscu przed wejściem do wnętrza domostwa. Szkoła Japońskich Sztuk Walki ZEMPO Poleca zobaczenie materiałów wideo ściśłe zwiazanych z kenjutsu
Konserwacja Miecza Japońskiego
Trening Kenjutsu
To zajęcia z mieczem praktycznie dla każdego.
Wskazówka:
Polecane zajęcia Kenjutsu w Gdańsku https://www.zempo.pl/kenjutsu
Pozdrawiam
Shirō - シロウ
Comments